Z CZEGO I JAK DALEKO JESTEM ZNANY?

Pomimo wyraźnego Bożego prowadzenia, aby głosić Ewangelię w Europie, doświadczenie służby wśród mieszkańców Macedonii niosło w sobie element cierpienia i prześladowania. W Filippi Paweł i Sylas (Sylwan) zostali fałszywie oskarżeni przez nieprzyjazny tłum pogan (nie-Żydów), wychłostani, osadzeni w więzieniu i zakuci w dyby. W Tesalonice wrogami Pawła i jego zespołu okazali się miejscowi Żydzi, którzy dobrawszy sobie „niegodziwych ludzi” (zob. Dz 17,5-9) pomawiali apostołów o chęć dokonania przewrotu politycznego. Jednak pomimo sprzeciwu Ewangelia była głoszona i przyjmowana. Owoc apostolskiego głoszenia „w mocy i w Duchu Świętym” (zob. 1 Tes 1,5) był szczególnie obfity w Tesalonice, gdzie wiara w Chrystusa stała się udziałem „pokaźnej liczby pobożnych Greków i wielu znamienitych kobiet” (zob. Dz 17,4). Ze względu na prześladowanie Paweł i Sylas musieli opuścić Tesaloniki, niejako w centralnym momencie duchowego przebudzenia. 

Kilka lub kilkanaście miesięcy od czasu pierwszego pobytu w Tesalonice Paweł napisał list do nowopowstałego Kościoła. Wcześniej, zatroskany losem chrześcijan, wysłał do nich Tymoteusza, aby rozeznać się w sytuacji tej wspólnoty (zob. 1 Tes 3,5-8). Wieści przyniesione przez Tymoteusza były nad wyraz pozytywne i zachęcające. Paweł, w pierwszych słowach swojego listu, przypomina adresatom jak „odwrócili się od bożków do Boga, aby służyć Bogu żyjącemu i prawdziwemu” (zob. 1 Tes 1,9), składa Bogu dziękczynienie za ich „pracowitą wiarę, niestrudzoną miłość i wytrwałą nadzieję w Chrystusie” (zob. 1 Tes 1,3) oraz ogłasza, że „stali się wzorem dla wierzących w Macedonii i Achai” (zob. 1 Tes 1,8). 

Ciekawym jest zawsze stawianie sobie pytań: „Z czego jestem znany ludziom wokół mnie?” i „Jak daleko sięga przykład mojego życia i wiary w Chrystusa?”. Chrześcijanie w Tesalonice wydawali świadectwo, które rozeszło się szerokim echem i to w dość rozległej okolicy. Achaja i Macedonia były prowincjami rzymskiego imperium, obejmującymi tereny dzisiejszej Grecji, Macedonii, Albanii i części Bułgarii. To był rozległy obszar na którym istniało wiele miast, w tym takich znaczących jak Ateny czy Korynt. Właśnie dla mieszkańców tych regionów wierzący z Tesalonik stali się wzorem i inspiracją, przykładem tego jak trwać w wierze i służyć Bogu oraz ludziom. 

Relacja z Bogiem to nie jedynie prywatna sprawa, ale publiczne świadectwo. To, co Pan Bóg czyni w naszym życiu jest oczywiście źródłem naszej osobistej radości, jednak nie pozostaje naszym wyłącznym przeżyciem. Wciąż aktualne pozostaje wezwanie Zbawiciela: „Gdy Duch Święty spocznie na was, weźmiecie Jego moc i będziecie Moim świadkami…” (zob. Dz 1,8). 

Oby świadectwo naszego życia i posłuszeństwa Bogu było równie wartościowe i podobnie rozległe jak to, które wydawali chrześcijanie z Tesaloniki.