I co się okazało? A mianowicie, że tacy ludzie się znaleźli! Kościół nie miał problemu, aby dokonać oceny i wyboru tych, którzy odzwierciedlali założone cechy. Dobra opinia, rozumiem. Mądrość, jakoś da się ocenić. Ale pełnia Ducha? Jaką miarą zmierzyć pełnię Ducha w człowieku, który jest uczniem Chrystusa? Najwyraźniej ten dylemat nie odnosił się do wierzących w Jerozolimie.Łukasz - autor księgi Dziejów Apostolskich, relacjonuje: "Wybrano Szczepana, człowieka pełnego wiary i Ducha Świętego, oraz Filipa, Prochora, Nikanora, Tymona, Parmenasa, a także Mikołaja, prozelitę z Antiochii."
Zatem chrześcijaństwo i służba chrześcijańska, to przede wszystkim sprawa Ducha. Pełni Ducha.
Wiele lat temu, na studiach, czytałem z moim przyjacielem list Jana, w którym napisał: "Przez to poznajemy, że w Nim (w Bogu) jesteśmy, a On w nas, iż Ducha swego nam dał" (1J 4,13) Ten werset stał się przyczyną mojego poszukiwania nie wiedzy o Bogu, ale doświadczenia Boga. Te słowa sprawiły, że zadałem sobie pytanie: "Czy mam Ducha Świętego?". Jeśli tak, to co jest przekonywującym dowodem na prawdziwość tego stwierdzenia? Czy jest takie doświadczenie Boga, które nie pozostawia wątpliwości w kwestii posiadania Ducha? Księga Dziejów, w sposób szczególny podkreśla rolę Ducha Świętego w życiu tych, którzy stali się uczniami Chrystusa. Kiedy Paweł z Tarsu spotkał nazywających się uczniami Pana mężczyzn w Efezie (Dz 19,1-7), zadał im proste pytanie: "Czy wzięliście Ducha Świętego, kiedy uwierzyliście?"
Warto zadawać sobie pytania, szczególnie te, które mogą okazać się kluczowe dla naszego życia. A jeszcze lepiej znać na te kluczowe pytania odpowiedź.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz