Z okazji Święta Reformacji (31 października) przypominam kilka wypowiedzi Marcina Lutra. Z całą pewnością nie był on
postacią krystaliczną i są "rysy" na jego wizerunku, jednak
niezaprzeczalnym pozostaje, że wyprowadził wielu sobie współczesnych z
mroków religijnej uczynkowości i podobnie jak inni reformatorzy wyrażał
pragnienie, aby rozważanie Biblii stało się powszechną praktyką.
Tłumaczenie Nowego Testamentu na język niemiecki, którego dokonał Luter
miało służyć "zwykłym ludziom", a on sam
tak pisał o swojej metodzie tłumaczenia: "O tym, jak mówić po
niemiecku, nie należy pytać łaciny, ale trzeba pytać dookoła siebie –
matkę w domu, dzieci na ulicy, zwykłego człowieka na rynku i na gębę im
patrzeć, jak mówią, a według tego tłumaczyć. Wtedy nas zrozumieją i
dostrzegą, że po niemiecku się z nimi rozmawia".
„Teza 62. Prawdziwym skarbem Kościoła jest najświętsza Ewangelia chwały
i łaski Bożej.” (jedna z 95 tez, których ogłoszenie traktujemy
symbolicznie, jako początek reformacji)
„Uczyniłem z siebie męczennika przez modlitwę, post, czuwania, chłód […]; czegóż poszukiwałem w tym wszystkim, jeśli nie Boga? On wiedział, jak pilnie przestrzegałem reguł i jak surowe życie wiodłem […] Nie wierzyłem już w Chrystusa, a raczej dostrzegałem w Nim surowego i straszliwego sędziego, w rodzaju tych, których się widzi na obrazach, siedzących na tęczy.”
„Rozważałem to dniem i nocą, aż dostrzegłem powiązanie pomiędzy sprawiedliwością Boga a stwierdzeniem, że „sprawiedliwy z wiary żyć będzie”. Wówczas pojąłem, że sprawiedliwość Boga jest to ta prawość, którą przez łaskę i czyste miłosierdzie Bóg usprawiedliwia nas przez wiarę. Wówczas poczułem się odrodzony, poczułem, że przeszedłem przez otwartą bramę do raju.”
„Proszę nie cytować mego nazwiska i nie mówić, że ktoś jest luteraninem, lecz chrześcijaninem. Kim bowiem jest Luter? Ta nauka nie należy do mnie. Nie zostałem za nikogo ukrzyżowany […] Nie jestem i nie chcę być niczyim mistrzem. Wyznaję wraz ze społecznością wspólną naukę Chrystusa, który jest naszym jedynym mistrzem.”
„Uczyniłem z siebie męczennika przez modlitwę, post, czuwania, chłód […]; czegóż poszukiwałem w tym wszystkim, jeśli nie Boga? On wiedział, jak pilnie przestrzegałem reguł i jak surowe życie wiodłem […] Nie wierzyłem już w Chrystusa, a raczej dostrzegałem w Nim surowego i straszliwego sędziego, w rodzaju tych, których się widzi na obrazach, siedzących na tęczy.”
„Rozważałem to dniem i nocą, aż dostrzegłem powiązanie pomiędzy sprawiedliwością Boga a stwierdzeniem, że „sprawiedliwy z wiary żyć będzie”. Wówczas pojąłem, że sprawiedliwość Boga jest to ta prawość, którą przez łaskę i czyste miłosierdzie Bóg usprawiedliwia nas przez wiarę. Wówczas poczułem się odrodzony, poczułem, że przeszedłem przez otwartą bramę do raju.”
„Proszę nie cytować mego nazwiska i nie mówić, że ktoś jest luteraninem, lecz chrześcijaninem. Kim bowiem jest Luter? Ta nauka nie należy do mnie. Nie zostałem za nikogo ukrzyżowany […] Nie jestem i nie chcę być niczyim mistrzem. Wyznaję wraz ze społecznością wspólną naukę Chrystusa, który jest naszym jedynym mistrzem.”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz