UJRZEĆ JEGO CHWAŁĘ

Prawo i Prorocy stanowiły niezmienny punkt odniesienia dla wiary, przekonań i praktyki życia kolejnych pokoleń Żydów. Nie inaczej było w przypadku trójki mieszkańców Galilei: Kefy, Jaakowa i Jochanana. To właśnie ci z grona Dwunastu uczniów Jezusa mieli przywilej uczestniczyć w pewnym wydarzeniu, którego częścią byli też, znani z historii Izraela, Elijahu (Eliasz) i Mosze (Mojżesz) – reprezentanci Prawo i Proroków. 

W relacji dotyczącej publicznej służby Jezusa, autorstwa Marka, czytamy: „Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych na wysoką górę, na miejsce odosobnione. Tam w ich obecności został przemieniony: Jego szaty stały się tak lśniąco białe, jak żaden farbiarz na ziemi nie potrafi wybielić. Ukazał im się też Eliasz z Mojżeszem i rozmawiali z Jezusem (…) pojawił się obłok, osłonił ich, a z obłoku rozległ się głos: Ten jest Mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!”. To wydarzenie zapisało się bardzo mocno w pamięci wymienionej trójki mężczyzn. Świadczą o tym słowa zapisane wiele lat później w tzw. Drugim Liście Piotra: „Bo byliśmy przy tym, gdy odebrał On cześć i chwałę od Boga Ojca, i doszedł Go głos ze wspaniałości Sz'chiny: «To jest mój Syn, którego miłuję, mam w Nim upodobanie». Słyszeliśmy ten głos, jak wychodził z nieba, kiedy byliśmy z Nim na świętej górze”. 

Na górze (mogła to być góra Hermon, choć tradycja przypisuje to zdarzenie górze Tabor) trójka uczniów zobaczyła swojego Nauczyciela takim, jakiego jeszcze nigdy Go nie widzieli. Znali Go już z przepełnionego mądrością nauczania i niezwykłych czynów, ale teraz ujrzeli Jezusa przyobleczonego majestatem i chwałą Boga. Przyglądając się temu wydarzeniu usłyszeli dochodzący z Nieba głos objawiający, że ich Nauczyciel przewyższa autorytetem i godnością Prawo i Proroków. Słowa „Ten jest Mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie” zdają się przywoływać obietnicę przekazaną Izraelowi przez Mojżesza: „PAN, twój Bóg, wzbudzi tobie spośród ciebie, spośród twoich braci, proroka podobnego do mnie. JEGO BĘDZIECIE SŁUCHAĆ”. W tym głosie było też przesłanie, że Prawo i Prorocy DAJĄ ŚWIADECTWO O JEZUSIE, którego pełnia tożsamości zostanie odkryta poprzez śmierć i zmartwychwstanie. Uczniowie na górze ujrzeli przedsmak tego, o czym napisał Paweł z Tarsu w Liście do Filipian: 

„Chrystus Jezus, choć istniał w tej postaci, co Bóg, 

(…) STAŁ SIĘ CZŁOWIEKIEM, 

uniżył się tak dalece, 

że był posłuszny nawet w obliczu śmierci, 

i to ŚMIERCI NA KRZYŻU. 

Dlatego BÓG SZCZEGÓLNIE GO WYWYŻSZYŁ 

i obdarzył imieniem znaczącym więcej niż wszelkie inne, 

aby na dźwięk imienia Jezus 

zgięło się każde kolano w niebie, na ziemi, pod ziemią, 

i aby każdy język wyznał, że Jezus Chrystus jest Panem — 

na chwałę Boga Ojca”. 

To co wydarzyło się na „górze przemienienia” zapowiadało śmierć i zmartwychwstanie Jezusa – Tego, który jest „odblaskiem Bożej chwały i odbiciem Jego istoty” oraz pełnią wszystkiego co Bóg pragnie zakomunikować ludziom, „najpierw Żydom, potem Grekom”. Piotrowi, Jakubowi i Janowi zostało przekazane, że misją Jezusa jest śmierć na krzyżu, po której nastąpi zmartwychwstanie. 

Nic większego i bardziej doniosłego nie wydarzyło się w całej historii zbawienia. Obietnica ocalenia z niewoli grzechu zapowiedziana w Edenie i obecna w historii Izraela znajduje swoje wypełnienie w osobie Jezusa Chrystusa. „Bóg, który dawniej wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał do ojców przez proroków, w tych ostatnich dniach przemówił do nas przez Syna. Jego ustanowił dziedzicem wszystkiego, przez Niego też stworzył wszechświat. Ten Syn, który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty, który podtrzymuje wszystko mocą swojego słowa, gdy dokonał oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach”. 

Od blisko dwóch tysięcy lat wieść o Jezusie Chrystusie – Synu Bożym – jest głoszona, tak jak zapowiedział to sam Zbawiciel: „w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi”. Ci, którzy dają wiarę temu głoszeniu znajdują pocieszenie – przebaczenie grzechów – i żyją nadzieją wiecznej chwały. Dla składających swoją ufność w Chrystusie, w Jego śmierci i zmartwychwstaniu, obietnicą jest wieczna chwała na podobieństwo tej, którą otrzymał Zbawiciel. On zapowiedział, że „sprawiedliwi zajaśnieją jak słońce w Królestwie swojego Ojca”. 

Piotr, Jakub i Jan „ujrzeli Jego chwałę”, by zyskać nadzieję na sprawiedliwość przed Bogiem, której nie da się osiągnąć przestrzeganiem Prawa i naśladowaniem pobożności proroków, lecz jedynie przez wiarę składaną w Jezusie Chrystusie. Podobnie jak wymienieni Piotr, Jakub i Jan jesteśmy wezwani, by „utkwić swój wzrok w Jezusie”. Takie jest główne przesłanie Ewangelii i opowieści o tym jak „po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych na wysoką górę, na miejsce odosobnione…”. 

Trwać w Nim, składać ufność w Nim i słuchać Go, to największy przywilej i najważniejsze zadanie. Od teraz, aż po wieczność.