Podczas swojej drugiej podróży misyjnej apostoł Paweł natrafił na niepodziewane trudności. Pragnienie głoszenia Chrystusa wśród mieszkańców Półwyspu Azja Mniejsza, które towarzyszyło zespołowi misyjnemu Pawła, zostało skonfrontowane z decyzją Boga: "Duch Święty zabronił im głosić słowo Boże w Azji. Gdy przybyli do Myzji, próbowali pójść do Bitynii, ale im Duch nie pozwolił" (zob. Dz 16,6-7). Nie znamy szczegółów tego "sprzeciwu" ze strony Ducha, ale wiemy, że był on skuteczny i zmienił plany apostolskiego zespołu. Będąc w Troadzie (krainie historycznej w północno-zachodniej Azji Mniejszej) Paweł miał widzenie: "Jakiś Macedończyk stał i prosił go: Przepraw się do Macedonii i pomóż nam!" (zob. Dz 16,9). To wydarzenie rozpoczęło nowy rozdział w pracy misyjnej Pawła i jego współpracowników. Celem głoszenia stała się Europa. Pierwszym europejskim miastem, gdzie Paweł, Sylas i Łukasz dzielili się Ewangelią było Filippi. Do Chrystusa została przyprowadzona Lidia "wraz z całym swoim domem" oraz bezimienny strażnik więzienia i "wszyscy jego domownicy" (zob. Dz 16,14-15.27-32). W Filippi nie było łatwo. Kiedy Paweł wyrzucił demona z dziewczynki trudniącej się wróżbiarstwem znalazł się, wraz z Sylasem, w kręgu oskarżeń nieprzyjaznego tłumu. Skutkiem tego było wychłostanie, zakucie w dyby i uwięzienie. Mając takie właśnie doświadczenie Paweł i Sylas przybyli do Tesaloniki. Swoim zwyczajem udali się do synagogi, gdzie "przez trzy szabaty" głosili i wyjaśniali na podstawie Pisma o Chrystusie - umarłym i zmartwychwstałym (zob. Dz 17,1-2).
Owoc głoszenia był imponujący, jednak w niewielkim stopniu dotyczył on miejscowych Żydów - tylko niektórzy uwierzyli. Głównymi beneficjentami wiary, nadziei i miłości pokładanych w Chrystusie zostali poganie. Do Pawła i Sylasa "przyłączyło się mnóstwo pobożnych Greków i niemało znamienitych kobiet" (zob. Dz 17,4). Tymczasem Żydzi, którzy nie uwierzyli, doprowadzili do usunięcia misjonarzy z miasta, a także zwrócili się przeciwko nowo powstałemu Kościołowi. To właśnie o tych, którzy uwierzyli apostolskiej nauce, Paweł napisał: "Staliście się naśladowcami naszymi i Pana, przyjmując słowo pośród wielkiego ucisku, z radością Ducha Świętego" (1 Tes 1,6).
Chrześcijańskie doświadczenie łączy w sobie radość i cierpienie, entuzjazm i ból, wybawienie i ucisk. W przypadku wierzących z Tesaloniki był to wielki ucisk, którego kreatorami byli miejscowi Żydzi o których Paweł napisał z bólem, że "nie podobają się Bogu i sprzeciwiają się wszystkim ludziom. Zabraniają nam zwiastować poganom, żeby ci nie byli zbawieni, aby zawsze dopełniali miary swoich grzechów..." (1 Tes 2,15-16). Jednak Pan Bóg sprawił, że właśnie pośród takiego wrogiego otoczenia rozkwitła wiara, nadzieja i miłość w Chrystusie, które stały się "wzorem dla wszystkich wierzących w Macedonii i Achai" (1 Tes 1,7). Kościół w Tesalonikach doświadczył prawdy Ewangelii "nie tylko w słowie, ale także w mocy i w Duchu Świętym" (1 Tes 1,5). Przykład życia głoszących nauki o Chrystusie również uwiarygodniał ich poselstwo, które natrafiło na podatny grunt otwartych na Ewangelię serc.
Świat, w którym żyjemy, do czasu nastania "nowej ziemi i nowych niebios" pozostanie wrogim i nieprzychylnym miejscem do życia dla tych, którzy podążają za Chrystusem. Na przestrzeni dziejów chrześcijanie doświadczali i wciąż doświadczają nienawiści, która czasami może przybrać formę systemowego prześladowania. Właściwie taka jest obietnica samego Chrystusa: "Na świecie ucisk mieć będziecie", jednak zaraz za tymi słowami pojawia się zapewnienie: "Ufajcie, Ja zwyciężyłem świat" (J 16,33). Historia i teraźniejszość potwierdzają, że ów ucisk był i jest rzeczywistością. Czasami jest to "wielki ucisk": pozbawianie majątku, chłosty, skazywanie na wieloletnie więzienie, nieludzkie tortury i wydawanie na śmierć. W obliczu cierpienia i ucisku znajdujemy zapewnienie i pocieszenie: "Któż nas odłączy od miłości Chrystusa? Czy utrapienie, czy ucisk, czy prześladowanie, czy głód, czy nagość, czy niebezpieczeństwo, czy miecz? Jak jest napisane: Z powodu Ciebie przez cały dzień nas zabijają, uważają nas za owce przeznaczone na rzeź. Ale w tym wszystkim przezwyciężamy przez Tego, który nas umiłował. Jestem tego pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani zwierzchności, anie moce, ani teraźniejsze, ani przeszłe rzeczy; Ani wysokość, ani głębokość, ani żadne inne stworzenie nie będzie mogło nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, naszym Panu" (Rz 8,35-39).
Rzeczywistość "wielkiego ucisku" nie jest ostateczna dla tych, którzy są w Chrystusie. Ostateczną prawdą jest rzeczywistość "nowej ziemi i nowych niebios", gdzie "śmierci już nie będzie ani smutku, ani krzyku, ani bólu nie będzie..." (Ap 21,4). Choć Kościół jest cierpiący i prześladowany, to jednak pozostaje zwycięski i pełen chwały (zob. Ef 5,27). Takim właśnie go ujrzymy u kresu dni, wszak "przemijające utrapienie prowadzi nas do niewysłowionej chwały wiecznej" (zob. 2 Kor 4,17).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz