Pośród różnych wydarzeń z życia Pana Jezusa opisywanych
przez autorów Ewangelii, szczególne miejsce zajmuje wieczerza paschalna
poprzedzająca pojmanie, proces i ukrzyżowanie Zbawiciela.
Łukasz przytoczył takie słowa Chrystusa, skierowane do
uczniów: „Gorąco pragnąłem, by przed moją męką spożyć Paschę w raz z wami[1]”.
To bardzo silnie naznaczone emocjami wyznanie.
Żydowska Pascha i towarzyszące jej Święto Przaśników były
wspomnieniem wyzwolenia Izraela z niewoli. Wyjście z Egiptu zapoczątkowało
szczególną relację pomiędzy Bogiem a Izraelem i nadało początek historii
narodowi wybranemu. Do tego wydarzenia odnosili się prorocy Starego Testamentu –
Ozeasz[2],
Jeremiasz[3]
czy Ezechiel[4]. Podczas
wieczerzy spożywano baranka i przaśny chleb wraz z gorzkimi ziołami, co miało
przypominać o ciężkich latach niewoli[5].
Ważnym elementem posiłku były czterech kielichy wina, każdy z nich odnosił się
do czterech obietnic Boga zapisanych w Księdze Wyjścia: „Uwolnię Was od ciężarów nałożonych przez Egipcjan, wybawię was z ich niewoli, wykupię was uniesionym ramieniem, za
sprawą wielkich sądów. I przyjmę was
sobie za lud, będę waszym Bogiem…[6]”.
Istotą relacji pomiędzy Bogiem a Izraelem było przymierze,
w którym „były przepisy dotyczące służenia Bogu oraz ziemska świątynia[7]”.
Prawo było strażnikiem tego przymierza – regulowało wzajemne zobowiązania,
zawierało obietnice błogosławieństw i karę przekleństw przewidzianych za
niewierność i nieposłuszeństwo jego warunkom.
Wśród tekstów Starego Testamentu odnoszących się do
przymierza znajdujemy szczególną obietnicę, którą Bóg przekazał przez proroka
Jeremiasza: „Oto idą dni – oświadcza Pan – gdy zawrę z domem Izraela i z domem
Judy nowe przymierze (…) Moje Prawo włożę w ich wnętrza i wypiszę je na ich
sercach. Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. I już nie będą
nawzajem pouczać się i zachęcać: Poznajcie
Pana! Wszyscy bowiem znać Mnie będą, od najmniejszego do największego –
oświadcza Pan – ponieważ odpuszczę ich winę, a ich grzechu już więcej nie
wspomnę[8]”.
I właśnie do tej obietnicy nawiązał Pan Jezus w swojej mowie podczas wieczerzy
paschalnej. Obietnica, wypowiedziana na kilkaset lat przed przyjściem Jezusa,
znalazła swoje wypełnienie. Jezus Chrystus – Boży Syn – wypełnia prorocką
zapowiedź nowego przymierza poprzez swoją śmierć na krzyżu. Nowe przymierze
wyznacza nowy rozdział w relacji na linii ludzie – Pan Bóg. Doskonała i raz na
zawsze złożona ofiara z ciała i krwi Chrystusa – Bożego baranka – zapewnia trwałe
i skuteczne wyzwolenie z tyranii grzechu. W Chrystusie ucieleśniają się
największe Boże obietnice. W Nim, na mocy Jego przelanej krwi, otrzymujemy
przebaczenie, wolność i zyskujemy życie. Doniosłość śmierci Pana Jezusa na
krzyżu podkreślają autorzy nowego testamentu: Paweł, Piotr, Jan, autor Listu do
Hebrajczyków i inni. Krzyż był przedmiotem apostolskiego zwiastowania wśród
narodów. Tak swoją misję zdefiniował Paweł z Tarsu: „Chrystus posłał mnie, abym
głosił dobrą nowinę, i to nie w mądrości słowa, aby krzyż Chrystusa nie utracił
mocy. Gdyż Słowo o krzyżu jest głupstwem dla tych, którzy giną, dla nas jednak,
którzy dostępujemy zbawienia, jest mocą Boga (…) Podczas gdy Żydzi domagają się
znaków, a Grecy szukają mądrości, my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego, dla Żydów
wprawdzie skandal, a dla pogan głupstwo, natomiast dla powołanych – tak Żydów,
jak i Greków – głosimy Chrystusa, który jest mocą Bożą i mądrością Bożą. (…) Postanowiłem
wręcz o niczym nie wiedzieć pośród was, jak tylko o Jezusie Chrystusie – i to
tym ukrzyżowanym[9]”.
Wieczerza paschalna z uczniami pozwoliła Panu Jezusowi,
po raz kolejny i w bardzo dobitny sposób zakomunikować o celu Jego ziemskiej
służby. Tym celem był krzyż. Odtąd wydarzenia Golgoty mają być wspominane i
przywoływane w gronie tych, którzy stali się Jego uczniami i naśladowcami.
Chleb i kielich, już nie są pamiątką wyjścia z Egiptu lecz upamiętniają śmierć
Zbawiciela: „Wziął też chleb, podziękował, złamał i dał im, mówiąc: To jest moje
ciało za was wydane. To czyńcie na moją pamiątkę. Podobnie wziął kielich, kiedy
już spożyli, i powiedział: Ten kielich to Nowe Przymierze przypieczętowane moją
krwią za was przelaną[10]”.
Uczestnicząc w Wieczerzy Pańskiej (Eucharystii) głosimy najdonioślejszą
i najważniejszą z możliwych wieści: Zbawienie się dokonało! Wszystkie Boże
obietnice wypełniły się – stały się TAK i AMEN w Jezusie Chrystusie – poprzez Jego
śmierć i zmartwychwstanie. Alleluja!
[1] Łk
22,15.
[2] Oz
12,10: „Lecz Ja, Pan, jestem twoim Bogiem od czasów ziemi egipskiej…”.
[3] Jer 11,2-4:
„Słuchajcie słów przymierza! (…) Zawarłem je z waszymi ojcami, gdy ich
wyprowadzałem z Egiptu, z tego pieca do wytopu żelaza”.
[4] Ez 20,4:
„Tak mówi Wszechmocny Pan: W czasie, gdy wybrałem Izraela, jeszcze w ziemi
egipskiej, to objawiłem się domowi Jakuba i złożyłem jego potomstwu taką
obietnicę: Ja, Pan, będę waszym Bogiem!”.
[5] Nad
chlebem paschalnym Żydzi wypowiadali słowa: „To jest chleb cierpienia naszych
przodków, który spożywali, wychodząc z Egiptu”.
[6] Wj
6,6-7.
[7] Hbr 9,1.
[8] Jer
31,31-34.
[9] 1 Kor
1,18-2,5.
[10] Łk
22,19-20.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz