OD UCIEMIĘŻENIA DO WOLNOŚCI

„A gdy nadeszła pora, zajął miejsce, a z Nim apostołowie. Wtedy powiedział do nich: Bardzo pragnąłem spożyć tę wieczerzę paschalną z wami, zanim będę cierpiał. Mówię wam, że już jej nie będę spożywał aż się urzeczywistni w Królestwie Boga. Następnie wziął kielich i po dziękczynieniu powiedział: Bierzcie i rozdzielcie między siebie. Mówię wam: Odtąd nie będę już pił z owocu winnego krzewu, aż nadejdzie Królestwo Boga. Wziął też chleb, po dziękczynieniu połamał i dał im, mówiąc: To jest Moje ciało, które za was będzie wydane. To czyńcie na Moją pamiątkę. A po wieczerzy podał także kielich, mówiąc: Ten kielich to Nowe Przymierze w Mojej krwi, która za was będzie wylana” (Łk 22,14-20).

Wieczerza paschalna, którą Pan Jezus spożył z uczniami, miała miejsce na krótko przez Jego pojmaniem, procesem oraz śmiercią na krzyżu. Żydowska Pascha i towarzyszące jej Święto Przaśników były wspomnieniem wyzwolenia Izraela z niewoli.

Wyjście z Egiptu zapoczątkowało szczególną relację pomiędzy Bogiem, a Izraelem i nadało początek historii narodowi wybranemu. Do tego wydarzenia odnosili się prorocy Starego Testamentu: Ozeasz, Jeremiasz czy Ezechiel. W księdze Ozeasza czytamy takie słowa: „Lecz Ja, Pan, jestem twoim Bogiem od czasów ziemi egipskiej…”. Ustami Jeremiasza Pan Bóg ogłasza: „Słuchajcie słów przymierza! (…) Zawarłem je z waszymi ojcami, gdy ich wyprowadzałem z Egiptu, z tego pieca do wytopu żelaza”. A w proroctwie Ezechiela pojawiają się taka deklaracja JHWH: „W czasie, gdy wybrałem Izraela, jeszcze w ziemi egipskiej, to objawiłem się domowi Jakuba i złożyłem jego potomstwu taką obietnicę: Ja, Pan, będę waszym Bogiem!”.

Podczas wieczerzy paschalnej, pijąc z kielichów, przywoływano obietnice, jakie Pan Bóg złożył wobec potomków Abrahama. Zapisane są one w Księdze Wyjścia: „UWOLNIĘ WAS od ciężarów nałożonych przez Egipcjan, WYBAWIĘ WAS z ich niewoli, WYKUPIĘ WAS uniesionym ramieniem, za sprawą wielkich sądów. I PRZYJMĘ WAS sobie za lud, będę waszym Bogiem…” (Księga Wyjścia 6,6-7). Tych właśnie błogosławieństw byli uczestnikami Żydzi, którzy – po doświadczeniu przekleństwa egipskiej niewoli – stali się wolnymi ludźmi powołanymi do bliskości z Bogiem i czerpania dobrodziejstw wynikających z Jego zbawczej obecności.

Egipskie uciemiężenie Izralea było tylko cieniem dramatu, który dotyczy każdego człowieka. Tym dramatem jest niewola wynikająca z panowania nad ludzkim życiem grzechu i Diabła. To znacznie brutalniejsi władcy niż egipski Faraon. Podobnie jak w przypadku Izraela – kiedy Pan Bóg zainterweniował, by Jego lud uzyskał wolność – tak Stwórca nie pozostaje obojętny wobec niewoli grzechu i diabelskiego ucisku, które stały się udziałem człowieka.

Śmierć Chrystusa na krzyżu – zapowiedziana podczas wieczerzy paschalnej, jaką Pan Jezus spożył z uczniami – to źródło naszego uwolnienia, wybawienia, wykupienia oraz sposób, w jaki Pan Bóg przyjmuje nas do swojej rodziny, do rodziny Bożych dzieci, dzięki czemu stajemy się Jego ludem. Pan Jezus podczas ostatniej wieczerzy odwołał się do ofiary z Jego ciała i Jego krwi: „To jest Moje ciało, które za was będzie wydane” oraz „Ten kielich to Nowe Przymierze w Mojej krwi, która za was będzie wylana”.

Za sprawą śmierci Jezusa na krzyżu stajemy się uczestnikami Bożych dobrodziejstw sięgających stąd do wieczności: „Bóg bowiem postanowił, aby przez Niego (Chrystusa Jezusa) pojednać wszystko z sobą, czy to na ziemi, czy w niebiosach, czyniąc pokój PRZEZ KREW JEGO KRZYŻA. A was, którzy kiedyś byliście obcymi i nieprzyjaciółmi z powodu myślenia przejawiającego się w złych czynach, teraz pojednał w Jego doczesnym ciele PRZEZ ŚMIERĆ, aby postawić was przed sobą jako świętych, nieskazitelnych i nienagannych, jeśli tylko wytrwacie w wierze, ugruntowani, stali i nie dający się odwieść od nadziei, jaką daje Dobra Nowina (Kol 1,20-23).

Nie dajmy się odwieść od nadziei, jaką daje Dobra Nowina. W centrum tego nowotestamentowego przesłania o nadziei pozostaje śmierć Jezusa na krzyżu.