JAN CHRZCICIEL I DOBRA NOWINA

W piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza…

Ewangelista Łukasz umieszcza opisywane przez siebie zdarzenia w kontekście postaci oraz wydarzeń społecznych i politycznych pierwszego wieku naszej ery. Na wstępie trzeciego rozdziału wymienia siedem osób, które odgrywały ważną rolę w ówczesnym świecie. Na czele tej listy znajduje się cesarz Tyberiusz[1], który jako następca Oktawiana Augusta władał w państwie rzymskim od 19 sierpnia 14 r. n.e. do 16 marca 37 roku n.e. Pojawiają się także sprawujący z ramienia Rzymu władzę: Herod Antypas[2], Filip[3], Lizaniasz, Poncjusz Piłat[4] oraz przedstawiciele religijnego świata, żydowscy kapłani: Annasz[5] i Kajfasz[6].

Właśnie w takim otoczeniu rozpoczął swoją publiczną służbę Jan, syn Zachariasza i Elżbiety. Jan Chrzciciel przyszedł na świat w rezultacie niecodziennych wydarzeń. Jego narodziny, zapowiedziane przez anioła, napełnienie Duchem Świętym, już w łonie matki, i jego styl życia – nazarejczyka, pozwalają określić go mianem niezwykłego człowieka.

Sam Jan, z całą pewnością świadomy swojego przeznaczenia i roli jaka przypadła mu w udziale, mówił o sobie z wielką pokorą. Szczególnie wtedy, gdy wskazywał na Tego, który miał przyjść – Mesjasza. Na pytanie tłumów, które przychodziły by słuchać jego nauczania i dać się ochrzcić, „czy czasem nie jest Chrystusem” odpowiedział: „Ja chrzczę was wodą, lecz idzie potężniejszy ode mnie, któremu nie jestem godny rozwiązać rzemyka u sandałów”[7]. Rozwiązywanie rzemyka u sandałów było czynnością niewolnika wobec swego pana. Ten, który był napełniony Duchem Świętym już w łonie swojej matki, miał świadomość jaka jest natura i  tożsamość Tego, który miał przyjść. Jan był tylko zwiastunem – głosem wołającym na pustyni i przygotowującym drogę dla Pana Panów, Króla i Zbawiciela.

Autor Ewangelii opisując poselstwo Jana Chrzciciela, skierowane do tłumów żyjących w krainach nad Jordanem, zanotował: „Dawał wiele napomnień i głosił dobrą nowinę ludowi”[8].

Dobra nowina to kluczowe słowo tekstów Nowego Testamentu. Ewangelia (gr. euangelion) to właśnie dobra nowina. W Septuagincie – greckim tłumaczeniu Starego Testamentu, słowo to było używane w znaczeniu „ogłaszania” Bożego zwycięstwa nad wrogami Izraela[9]. W kontekście historycznym „dobra nowina” była proklamacją narodzin nowego króla – dziedzica tronu i wszelkich związanych z tym przywilejów.

Dobra nowina, w jej nowotestamentowym znaczeniu, to nie bogactwo, nieskazitelne zdrowie, prestiż społeczny czy awans zawodowy. Dobra nowina w tekstach Nowego Testamentu łączy się niezmiennie z jedną osobą – z Jezusem Chrystusem[10].

Treścią radosnego i pełnego nadziei poselstwa jest osoba – Pan Jezus Chrystus, Syn Boży:

„On jest obrazem niewidzialnego Boga,

praprzyczyną wszelkiego stworzenia,

ponieważ w Nim zostało stworzone

wszystko – w niebie i na ziemi,

to, co widzialne i niewidzialne,

trony oraz rządy,

zwierzchności i władze;

wszystko zaistniało

przez Niego i dla Niego.

On sam jest przed wszystkim

i w Nim trwa wszystko

razem połączone.

On też jest Głową Ciała – Kościoła;

On jest początkiem,

pierwszym zmartwychwstałym,

aby we wszystkim mieć rangę pierwszeństwa,

gdyż w Nim cała Pełnia zechciała zamieszkać,

i przez Niego pojednać ze sobą

wszystko – na ziemi i w niebie –

dzięki wprowadzeniu pokoju

za cenę krwi

przelanej przez Niego na krzyżu.[11]”

Oby Jezus, ten, który uosabia dobrą nowinę, był prawdziwą chlubą, nadzieją, radością, pasją i największym pragnieniem naszego pokolenia.

---

[1] Większość odniesień do Cezara, które pojawiają się w Nowym Testamencie dotyczą się właśnie Tyberiusza. Moneta, która jest wspomniana w tekstach: Mt 22,19 i Mk 12,15, to srebrny denar – moneta Tyberiusza, widniał na niej wizerunek cesarza z napisem: T[iberius] Caesar Divini Aug[usti] F[illius] Augustus, a z drugiej strony: Pontif[ex] Maxim[us].

[2] Był on synem Heroda Wielkiego, panował nad Galileą i Pereą od 4 r. p.n.e. do 39 r. n.e.

[3] Podobnie jak Herod Antypas był synem Heroda Wielkiego i panował nad Itureą i Trachonem – ziemiami na północnym wschodzie Palestyny, od 4 r. p.n.e. do 33/34 r. n.e. Palestyna była podzielona na cztery części, a jej władców nazywano tetrarchami (z gr. tettares – cztery, archo – rządzę).

[4] Był naczelnikiem (prefektem) Judei w latach 26-36 n.e.

[5] Sprawował urząd arcykapłana w latach 7-15 n.e., ale wciąż cieszył się popularnością i szacunkiem w żydowskim świecie.

[6] Był zięciem Annasza i został ustanowiony przez rzymskie władze arcykapłanem w 18 roku n.e. (swój urząd pełnił do roku 36 n.e.).

[7] Łk 3,16 (Biblia Paulistów).

[8] Zob. Łk 3,18.

[9] Zob. 1 Krl 1,42.

[10] Zob. Dz 5,42; 8,35; 11,20; 17,18.

[11] Kol 1,15-20.