Nurt chrześcijaństwa wschodniego był jednym z głównych strumieni rozwoju chrześcijaństwa w starożytności. Za jego centrum można uznać Antiochię, z którą administracyjną łączność miały takie ośrodki chrześcijaństwa jak Edessa (dziś Şanlıurfa w południowo-wschodniej Turcji), Nisibis (obecnie Nusaybin w Turcji przy granicy z Syrią) i, położony nad brzegiem Tygrysu, Ktezyfon (dzisiejszy Irak). Wpływ Kościoła wschodniego sięgał aż po Indie, gdzie – zgodnie z tradycją – dotarł, celem głoszenia Ewangelii o Chrystusie, Tomasz apostoł (tzw. „niewierny Tomasz”). Kilkanaście wieków później, w ramach działalności misyjnej, dotarł do Indii szkocki duchowny Kościoła anglikańskiego Claudius Buchanan (1766-1815). W Kandanad (południowo-zachodnie Indie) Buchanan otrzymał od tamtejszych zwierzchników Kościoła wspomniany manuskrypt. Tekst tzw. Biblii Buchanana zapisany jest na welinie, czyli bardzo cienkim pergaminie (najczęściej z wyrabianym wysokogatunkowej cielęcej skóry). Zawartość manuskryptu oddaje kanon właściwy Kościołom tradycji syryjskiej (Kościół monofizycki i Kościół nestoriański). Nowy Testament kończy się na Liście Judy i nie zawiera Apokalipsy, włączono natomiast do niego List do Koryntian Klemensa i pisma znane pod nazwą Literatury Pseudoklementyńskiej (II List do Koryntian, Listy do dziewic i Pseudo-Klementyny). Biblia Buchanana jest bogato ilustrowana. Można tam znaleźć przykładowo portrety proroków i ewangelistów, jak również scenę ścięcia Holofernesa przez Judytę z apokryficznej (deuterokanonicznej) Księgi Judyty.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz